کاترین می‌گوید آنها به مدرسه نرفته‌اند و دوستان زیادی ندارند، اما از سپتامبر امسال به یک مدرسه‌ی خصوصی خواهند رفت. آنها همیشه در خانه درس خوانده‌اند. و این برایشان یک زندگی عادی است. در ساعت معینی به خواب می‌روند و بیدار می‌شوند و آماده‌ی کلاس درسی می‌شوند که در ساختمانی در داخل عمارت انسینو درنظر گرفته شده است. آنها همچنین به تمرین کاراته و شنا می‌پردازند و از آن لذت می‌برند.

عمه‌ها و عموها و فرزندان آنها همیشه در کنار پرینس، پاریس و بلنکت هستند و همین بی‌اندازه به آنها کمک می‌کند. کاترین می‌گوید:

"برای سرکردن با این غم بزرگ هر روز با خود در نبرد بوده‌ایم."

کاترین 80 ساله می‌گوید هرسه‌ی آنها ویژگی‌هایی از مایکل را به ارث برده‌اند. پاریس استعداد موسیقی دارد و غم خود را از دست دادن پدر به زیرکی بیان می‌کند.

"می‌خواستم عکس گلها و بالرین‌ها را به دیوارهای اتاقش بیاویزم، چیزهایی که یک دختر ممکن است دوست داشته باشد. اما او از درون کمدش هفت یا هشت تکه عکس از مایکل بیرون آورد."

و به کاترین گفت:

"نه، من میخواهم عکس بابا در اتاقم باشد."

او وقتی به خواب می‌رود و وقتی برمی‌خیزد پدرش را می‌بیند. چون:

"میخواهم همیشه بتوانم او را ببینم."

کاترین عقیده دارد:

"پاریس هم مانند مایکل احساساتش را زیبا بیان می‌کند و من استعداد او را درونش می‌بینم. هرکاری را به خوبی انجام می‌دهد. او هنرمند خوبی است. پیانو می‌نوازد و دوست دارد هنرپیشه شود."

"پرینس جدی است. می‌خواهد فیلم‌برداری کند و فیلم بسازد. مانند مایکل، شیفته‌ی این چیزهاست."

"بلنکت اهل شوخی و خنده است، درست مانند مایکل."

مایکل همیشه بچه‌ها را با پوشش و مراقبت با خود همراه می‌ساخت و صورت‌هایشان را می‌پوشاند زیرا به گفته‌ی کاترین می‌خواست آنها را در برابر فشار شهرت و حرفه‌اش محافظت کند. و با اینکه همواره مورد انتقاد بود که فرزندانش به دلیل مخفی بودن از دید عموم، زندگی عادی‌ای نخواهند داشت، تمامی افرادی که با آنها برخورد داشته‌اند‌، بچه‌ها را عادی، باهوش و مودب توصیف کرده‌اند، همچنانکه دنیا در مراسم یادبود مایکل در جولای گذشته و یا مراسم گرمی امسال، خود شاهد این امر بود.

کاترین می‌گوید که مایکل:

"هرگز به آنها نگفت که یک ستاره‌ی بزرگ است و آنها فکر نمی‌کردند باشد تا وقتی که آنها را در جشن کنسرت 30امین سال آغاز حرفه‌ی تکی در سال 2001 با خود همراه کرد. او گفت که هرگز به آنها نگفته که در زندگی چه کار کرده است. او نمی‌خواست که آنها بدانند. نمی‌خواست با غرور و تکبر قدم بردارند. پس وقتی برای دیدن کنسرت 30امین سال فعالیت تکی او رفتند، وقتی پدرشان را پشت صحنه دیدند به او گفتند «تو ستاره‌ی بزرگی هستی! وقتی بزرگ شویم می‌خواهیم مثل تو شویم.» مایکل گفت که در آن لحظه پیش خودش خندید."

به نظر می‌رسید پس از فوت مایکل، خاندان مشهور و پراعتبار جکسون در زیر حمله‌های طوفانی و ادعاها در حال خرد شدن بود.

نزدیک به یک سال پس از فوت مایکل، پدرش جو که به بد رفتاری با فرزندانش و به خصوص مایکل شهره است، کاترین را در مرگ پسرش مقصر دانست زیرا "به اندازه‌ی کافی مراقب سلامت و شیوه‌ی زندگی او نبود" و جو عقیده داشت که اگر کاترین قدم پیش می‌گذاشت، مایکل به حرفش گوش میداد چون مایکل "پسرِ مادرش" بود.

اما کاترین به تازگی کتابی مملو از عکس‌های خانوادگی از مایکل به چاپ رسانده است که عقیده دارد حقیقت را در مورد پسرش می‌گوید و شاید شایعات و ادعاهای بدخواهانه را ساکت کند.

او یاد خاطرات گذشته را زنده می‌کند و اینکه چگونه شهرت و موفقیت پسرش را زجر داد.

"مایکل بسیار بد فهمیده شده بود. خاطرات او برایم عزیز است و می‌خواهم آنها را در کتابم با طرفداران قسمت کنم. هدیه‌هایی که برایم می‌خرید را یادم هست، ساعت، گردن بند، انگشتر. هرگز لبخندش وقتی هدایا را باز می‌کردم از خاطرم نمی‌رود. او بسیار سخاوتمند بود. می‌خواهم دنیا مایکل جکسون واقعی را بشناسد. یک انسان مهربان... بسیاری به خاطر اتهاماتی که علیه‌اش مطرح شد این را باور نمی‌کنند. اما در حقیقت، آنها فقط انسان‌های طماعی بودند که پول می‌خواستند. اولین پسر، جردن چادلر که پدرش مایکل را متهم کرد، در آخر گفت که افسوس می‌خورد چرا فرصت نیافت تا از مایکل عذرخواهی کند. بعد پدرش خودکشی کرد. فکر میکنم عذاب وجدان گرفتارش کرد."

پس از یکسال از فوت مایکل، کاترین می‌گوید هرگز باور نکرده است که مرگ پسرش عادی بوده است.

"او برای مرگ بسیار جوان بود. از مردم شنیده‌ام که مسکن و داروهای تجویز شده مصرف می‌کرد. اما من هرگز پسرم را تحت تاثیر داروی مخدر ندیدم. او همیشه خودش بود. اگر یکبار دیگر او را می‌دیدم، تنها می‌خواستم یک چیز را بدانم. «چه کسی این کار را با تو کرد؟»"

او یاد آخرین گردهمایی خانوادگی‌شان می‌افتد... سه هفته پیش از مرگ مایکل... شامی به سلامتی 60امین سال ازدواج کاترین و جو، در رستوران هندی مورد علاقه‌ی کاترین در بورلی هیلز. و کاترین می‌گوید شادترین جشنی بود که می‌توان تصورش را کرد.

اما اکنون که یک سال می‌گذرد، کاترین می‌گوید برای سالی چنین پر درد، قدرتی خارق‌العاه نیاز است.

تنها یک هفته پیش از سالروز فوت مایکل، چالشی دیگر برای خانواده پیش آمد، رندی، برادر کوچکتر او پس از شرکت در جلسه‌ی شنودی پیرامون پرونده‌ی قتل مایکل دچار حمله‌ی قلبی شد و به بیمارستان رفت. قاضی با توقیف پروانه‌ی پزشکی کانراد موری متهم به قتل مخالفت کرده بود.

کاترین می‌گوید امیدوار است سال جدید برایشان بهتر باشد.

"مرگ مایکل ما را به هم نزدیکتر کرد و من می‌خواهم ما حتی بیشتر به هم نزدیک شویم. می‌دانم که مایکل همین را می‌خواست."

من یک خاطره خوب از مادرم به یاد دارم که طینت و طبیعت او را روشن می کند . یک روز زمانی که من خیلی کوچک بودم  صبح زود در گری مردی درب همه خانه ها را می زد . او خونی بود طوری که می توانستی از رد خون بفهمی کجا ها پا گذاشته . هیچ کس در را به رویش باز نمی کرد تا عاقبت به در خانه ما رسید و شروع کرد به کوبیدن در . مادرم اجازه داد داخل شود در حالیکه خیلی از مردم می ترسیدند او را راه دهند . ولی این مادر من بود . یادم هست در خانه راه می رفتم و کف زمین همه جا خون می دیدم . آروز دارم که ما هم اخلاقیاتی مثل مادرم داشتیم .

دام از ما حرفه خود را داشته باشیم و به تنهایی کار کنیم تمام آلبوهای موسیقی من و همینطور آلبوهای گروهمان  به مادرم  کاترین جکسون تقدیم شده است . اولین خاطرات زندگی ام این است که مادرم مرا در آغوش می گرفت و آهنگ « تو نور خورشید منی » یا « مزرعه پنبه » را برایم زمزمه می کرد . او اغلب برای من و خواهر برادرهایم آواز می خواند . مادرم اگر چه مدتی در ایندیانا زندگی کرده ولی اصلیتش مال آلاباماست . در آن کشور معمول است که سیاه پوستها از رادیو موسیقی غربی می شنوند همین طور در کلیسا چنین موسیقی پخش می شود . او ویلی نلسون امروز است . او همیشه صدای زیبایی داشته است و من فکر می کنم استعداد خوانندگی ام  را از او و البته از خداوند گرفته ام.

مادرم کلارینت و پیانو می نواخت و به بزرگترین خواهرم مارین که ما او را ربی صدا می کنیم هم یاد داده بود . به خواهر بزرگ دیگرم لاتویا هم یاد داده بود . مادرم از سنین کودکی می دانست که هرگز نمی تواند در جلوی دیگران هنرش را نمایش دهد . نه به این خاطر که استعداد و توانایی لازم را نداشته باشد . به این دلیل که در کودکی به فلج اطفال مبتلا شده بود و از ناحیه پا دچار آسیب شده است . البته او از آن بیماری جان سالم بدر برد ولی پایش دچار مشکل شد و موقع راه رفتن می لنگد . به خاطر بیماریش  خیلی از مدرسه جا افتاد ولی در زمانی که بچه های زیادی در اثر این بیماری تلف می شدند او جان سالم بدر برده بود . به یاد می آورم که او خیلی اهمیت می داد که ما به موقع واکسن هایمان را بزنیم . او حتی یک بار در یک بعد از ظهر شنبه  به خاطر واکسن ما را از برنامه شوی کلوب جوانان محروم کرد که این نشان می دهد این مسئله چقدر در خانواده ما اهمیت داشت .